Milan Kundera’nın “Şaka” romanının daha başlarında ana karakter “Sence yıkımlar güzel olabilir mi?” diye sorar. 1960’larda yazılmış bir romandan 2000’lere gelindiğinde ise, ünlü avangard müzisyen Stockhousen New York’da Dünya Ticaret Merkezine yapılan saldırıda kulelerin yıkımının, evrenin en muhteşem sanat eseri olduğunu iddia eder. O gün onu aforoz eden sanat dünyası, bugün ona hak vererek enkazdan toplanan kalıntıları sanat eseri olarak müzelere taşıyor.

Yüzyılımızda şiddetin giderek artması, dijital çağda yaşanan sanal şiddet görüntüleri, sanatın konusunu da kaçınılmaz olarak etkiliyor. Gülderen Depas’ın da bu çerçevede, günümüzde yaşanan olaylarla derin bir biçimde ilişkili olduğunu ve resimlerinde terörden, evrensel felaketlere uzanan birçok konuyu, plastik bir dinamizmle işlediğini gözlemlemekteyiz.

Gazeteler, filmler, internet ve kendisine ait fotoğraf arşivinden oluşan imge kaynaklarını bir çıkış noktası olarak kullanan sanatçı, kimi zaman detayları yok ediyor veya üzerlerinde oynama yaparak, kesiyor, ekliyor, sonunda da kompozisyonu orijinalinden daha farklı bir biçimde konumlandırıyor. Teknoloji ürünü led ışıklı şık bir pano içeresinde, geleneksel resim malzemeleri yağlıboya, fırça, spatula vb. ile kimi zaman ekspresif bir anlayışla üretilen bu resimler eski-yeni birlikteliğini estetik bir uyumla bir araya getirirken, görüntünün o tuhaf tedirgin edici uyumsuzluğuyla da çekici bir diyalektik aura yayıyor.